υποτύμβιος

-ον, Α

αυτός που βρίσκεται κάτω από τον τύμβο, θαμμένος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Σύνθ. «εκ συναρπαγής» < φρ. ὑπὸ τύμβον (< ὑπό + τύμβος «τάφος») + κατάλ. -ιος (πρβλ. ἐπι-τύμβιος)].